Paradiso opowiada historię luźno inspirowaną ostatnią księgą Boskiej komedii Dantego, czyli Rajem. Przedstawienie powstało we współpracy z Farmą Życia, jedynym w Polsce ośrodkiem stałego pobytu dla dorosłych osób z autyzmem. Poza trójką profesjonalnych aktorów, którzy pełnią w scenicznej rzeczywistości rolę przewodników po kreowanym świecie, w przedsięwzięciu bierze udział szóstka autystów. Jednak ani przez chwilę nie zostają oni wystawieni na ciekawskie spojrzenie „normalnych” widzów i wykonawców, ale traktowani są jako równorzędni partnerzy. Przestrzeń Paradiso w wymiarze czysto fizycznym wyznacza przygotowana przez Dorotę Nawrot scenografia ukazująca wnętrze hotelu, który lata świetności ma już dawno za sobą. Z kolei symboliczny i ideowy kształt przedstawienia dyktują próby zgłębienia i zrozumienia nienormatywnej logiki – domeny autyzmu, która zderzona jest tutaj z teatralizowanymi wariacjami wokół motywów z kanonicznego dzieła Dantego.
Struktura Paradiso oparta jest na powtórzeniach, a momentami przypomina uwolniony strumień świadomości, rodem z proustowskiej powieści. Tym samym spektakl jest próbą odtworzenia doświadczenia autyzmu. Wszystkie sytuacje w obrębie Paradiso mają wpisane w siebie ryzyko. Dialogi są w większości improwizowane na żywo przez aktorów i autystów. Aktorzy-autyści mieszają w swoich wypowiedziach porządki czasowe i werbalizują własne skojarzenia, które rozsadzają ramy nie tylko tradycyjnego, ale również społecznie zaangażowanego teatru. W rezultacie na naszych oczach powstaje rodzaj utopijnej czasoprzestrzeni, w której możliwe staje się spotkanie dwóch odrębnych światów. Reżyser pokazuje tym samym jak w praktyce zrealizować potencjał społecznej i kulturowej transformacji, którego siła rażenia zdaje się większa niż niejednej stricte politycznej produkcji.